Cerkiew p.w. św. Paraskewy w Radrużu
Cerkiew p.w. św. Paraskewy w Radrużu wzniesiona jest na planie trójdzielnym. Nawa, sanktuarium i babiniec, na rzucie kwadratu, usytuowane są na osi podłużnej. Do szerszej nawy zwieńczonej kopułą przylegają węższe sanktuarium od wschodu i babiniec od zachodu, kryte dachami dwuspadowymi. Całość budowli obiegają tzw. soboty, czyli zadaszenie chroniące dolną strefę ścian cerkwi, niezależne dla każdego z pomieszczeń.
W bryle świątyni dominuje nawa kryta czworoboczną kopułą zrębową z jednym załamaniem. Kalenice dachów babińca i sanktuarium dochodzą do wysokości gzymsu wieńczącego zrąb nawy. Soboty obiegające cerkiew wsparte są na rysiach, czyli dłuższych belkach zrębu (ściany) oraz na samodzielnym systemie słupów osadzonych na niezależnej podwalinie. Ściany poniżej tego zadaszenia mają odkryty zrąb, zaś powyżej pokryte są gontem, podobnie jak wszystkie dachy. Ściany nawy, sanktuarium i babińca oraz załamania kopuły zwieńczone są sfazowanymi belkami gzymsowymi, pod którymi rozmieszczone są równomiernie profilowane zaczepy.
Otwory drzwiowe, znajdujące się w zachodniej ścianie babińca i południowej ścianie nawy, są prostokątne, zamknięte łukiem trójlistnym. Okna umieszczone w nawie, dwa od południa i jedno od północy są prostokątne. W ściankach załamania kopuły, od północy, południa i wschodu, osadzone w kwadratowych obokniach, znajdują się okrągłe, niewielkie okna. W sanktuarium niewielki otwór okienny umieszczony jest w ścianie wschodniej.
Cerkiew posadowiona jest na fundamencie z kamienia łamanego na zaprawie wapienno-cementowej. Na niej ułożona jest podwalina dębowa. Zrąb ścian wzniesiono z drewna iglastego. Bierwiona w narożach łączą się na nakładkę z krytym czopem z pozostawionymi ostatkami. Górne partie zrębów babińca, od zachodu, nawy i sanktuarium, od południa i północy, łączone są na obłap z krytym czopem. Ostatki wysunięte w formie rysiów. Wieńce, czyli kolejne „pasy” bierwion, w kontekście całego pomieszczenia, łączone są ze sobą tyblami (rodzaj drewnianych kołków), od zewnątrz, poniżej dachów sobót, wzmacniane są lisicami (pionowe elementy drewniane wzmacniające utrzymanie bierwion). W obrębie sobót babińca podłoga drewniana, deskowa, przy sanktuarium i nawie, podłoga z płyt kamiennych.
Nawa, sanktuarium i babiniec przekryte sklepieniami konstrukcji zrębowej. Nad nawą czteropolowa kopuła zrębowa z jednym załamaniem, wzmocniona we wnętrzu systemem ściągów założonych na dwóch poziomach. Sanktuarium przekryte zrębowym sklepieniem dwuschylnym i babiniec płaskim stropem belkowym.
Na zewnątrz w nadprożu południowego portalu umieszczony jest napis epitafijny z datą 1699 r. w języku starocerkiewnosłowiańskim: „ZDIE LEZI SŁAWETNYJ PAN WASYLIJ DUBNIEWYCZ P[RESTAWSZY] R B 1699 MARTA 6” obok malowany krzyż z napisem cyrylicą R(oku) B(ożego) 1648.
Przy wschodniej ścianie sanktuarium (w obrębie sobót) położona belka (pierwotnie znajdująca się w sanktuarium u podstawy szczytu dachu) z fragmentem łacińskiego napisu: „[cru]cem in qua Salvator Jesus Christus pro nostris pecc[atis]”.
We wnętrzu babiniec otwarty na nawę szerokim utworzonym przez wycięcie w zrębie góra zamknięte prosto po bokach utworzone przez uskokowo wysunięte profilowane brusy zrębu. Nad przejściem wycięty w zrębie ściany duży kolisty prześwit.
W zrębie ściany między nawą i sanktuarium wycięte trzy niskie otwory drzwiowe odpowiadające dolnemu rzędowi ikonostasu i parze wrót diakońskich oraz carskim wrotom. Nad środkowym otworem wycięty, kolisty prześwit.
Chór muzyczny usytuowany jest w nawie przy ścianie babińca. Został wsparty na ścianach i dwóch parach kolumn. W narożu północnym drewniane, dwubiegowe schody z podestem. Kolumny i balustrada chóru malowane na niebiesko.
W nawie (na ścianie ikonostasowej) i w sanktuarium (na ścianie północnej) zachowała się polichromia figuralno-ornamentalna datowana na 1648 r.
