Wiek XIX

W pierwszej ćwierci XIX wieku stan cerkwi św. Paraskewy ponownie uległ pogorszeniu. W 1825 roku stwierdzono występowanie silnych uszkodzeń przekryć, szczególnie w prezbiterium i w nawie, gdzie przez zniszczone poszycie i obluzowane belki zrębu nad ikonostasem woda przedostawała się do wnętrza. Budowla stwarzała nawet zagrożenie dla wiernych, stąd w 1832 roku zrąb nawy wzmocniony został metalowymi ankrami (kotwami). Przypuszczalnie w tym samym czasie przy zachodniej ścianie nawy zbudowano chór, wsparty na czterech słupkach. Prace objęły również otoczenie świątyni. W tym zakresie wzniesiono nowe ogrodzenie, wykonane z lokalnego kamienia wapiennego.

Roboty te prowadzone były w okresie sprawowania posługi kapłańskiej przez ks. Bazylego Sierocińskiego (1773-1849), z jednego z najbardziej zasłużonych kapłanów w dziejach cerkwi. W 1839 roku za jego staraniem wykonano zachowany do dziś tzw. Boży Grób, rzadki już obecnie element wystroju świątyni w okresie wielkanocnym.

Ks. Sierociński spoczął na dużym cmentarzu założonym na początku XIX wieku na wschód od cerkwi. W tym czasie, lub nieco wcześniej, powstał tzw. mały cmentarz, zajmujący wzniesienie na zachód od cerkwi. Z kolei na cmentarzu przycerkiewnym w końcu XIX wieku przybyły nagrobki miejscowych ziemian. W 1887 roku spoczęła tu Zofia z Zawadzkich Krynicka, teściowa Kazimierza Andruszewskiego właściciela dworu w Radrużu, a później w sąsiednim Smolinie. Tenże Kazimierz Andruszewski na początku lat 90. XIX wieku zbudował przy północnym boku cerkwi rodzinny grobowiec, który upamiętnił kamiennym krzyżem. W ciągu stu lat spoczęło tu kilka pokoleń rodziny Andruszewskich. Natomiast dwa główne cmentarze wypełniały się rzeźbą sepulkralną z ośrodka kamieniarskiego w pobliskim Bruśnie Starym. Jako charakterystyczny element krajobrazu kulturowego okolic Lubaczowa kamieniarstwo bruśnieńskie jest ważnym składnikiem radrużańskiego kompleksu sakralnego.

Z cmentarzami związany jest budynek kostnicy (tzw. „Dom Diaka”), wzniesiony zapewne w 2 połowie XIX wieku przy zewnętrznym odcinku muru obwodowego, od strony większego cmentarza.

Po reformie administracyjnej Galicji, przeprowadzonej w latach 1866-1867, wieś przyłączona została do powiatu z ośrodkiem w Rawie Ruskiej. Parafia greckokatolicka w Radrużu zachowała jednak związki z dekanatem lubaczowskim (eparchia przemyska).