Wiek XVIII

Na początku XVIII wieku cerkiew utrzymywana była w dobrym stanie. Z tego okresu pochodzi kamienny krzyż nagrobny datowany na 1729 rok, towarzyszący świątyni od południa.

Około 1725 roku kilkaset metrów na południe od cerkwi św. Paraskewy wzniesiona została druga świątynia ruska na terenie wsi - cerkiew p. w. św. Mikołaja. Obsługiwana była przez samodzielnego kapłana z oddzielnym uposażeniem. Cerkiew św. Paraskewy utrzymała przy tym swą nadrzędną rolę, jako świątynia parafialna. Od połowy stulecia XVIII wieku obsługiwana była już przez dwóch kapłanów. Łącznie więc na terenie wsi funkcjonowało w tym czasie trzech księży, którzy jak zanotowano w 1761 roku „przy swoim statku nieźle się mają”.

Dobra kondycja materialna parafii nie zawsze miała przełożenie na stan techniczny cerkwi. W 1743 roku z powodu, jak zapisano - wręcz „skandalicznego” wyglądu wymagała przeprowadzenia naprawy. Prace wykonano zapewne w 3 ćwierci XVIII wieku, bowiem około 1780 roku cerkiew była już „ab extra dobra”, a w 1789 „jeszcze mocna”. Zapewne w tym czasie rozebrano niewielką dzwonnicę wieńczącą pierwotnie babiniec. Nie można też wykluczyć, że w trakcie prac w 2 połowie XVIII wieku przebudowano także soboty, które wsparte zostały na konsolach. Ich elementami mogą być zachowane do dziś przy ścianach krótkie, pionowe słupki, tzw. lisice. Prace te wypłynęły na ukształtowanie się obecnej formy świątyni.

Równocześnie znaczną uwagę poświęcono wystrojowi wnętrza. W 1742 i 1756 roku ostatecznie uformowany został ikonostas, który uzupełniono o ikony w rzędach: apostolskim, świąt pięćdziesiątnicy, świątecznym i prorockim. W tym czasie powstały również malowane skrzydła dwóch wrót diakońskich. Na ścianach przy ikonostasie ustawiono ponadto dwa boczne ołtarze, które dopełniły liturgicznego wystroju świątyni.

W ciągu XVIII stulecia cerkiew i towarzysząca jej wolnostojąca dzwonnica obwiedziona była drewnianym parkanem.

W wyniku pierwszego rozbioru Polski już w 1772 roku Radruż wraz z całym regionem lubaczowskim znalazł się w granicach monarchii habsburskiej, na terenie Galicji. Po okresowych zmianach przynależności do jednostek administracyjnych, ostatecznie w 1783 roku wszedł w skład cyrkułu żółkiewskiego.